شمشير زبان
علی بن عباس ، معروف به ابن الرومی ، شاعر معروف هجو گو و مديحه
سرای دوره عباسی ، در نيمه قرن سوم هجری ، در مجلس و زير المعتضد عباسی
، به نام قاسم بن عبيدالله ، نشسته و سرگرم بود . او هميشه به قدرت منطق
و بيان و شمشير زبان خويش مغرور بود . قاسم بن عبيدالله ، از زخم زبان
ابن الرومی خيلی میترسيد و نگران بود ، ولی ناراحتی و خشم خود را ظاهر
نمیكرد . بر عكس طوری رفتار میكرد كه ابن الرومی با - همه بد دليها و
وسواسها و احتياطهايی كه داشت و به هر چيزی فال بد میزد - از معاشرت با
او پرهيز نمیكرد . قاسم محرمانه دستور داد تا در غذای ابن الرومی
زهر داخل كردند . ابن الرومی بعد از آنكه خورد ، متوجه شد . فورا از جا
برخاست كه برود . قاسم گفت :
" كجا میروی ؟ "
- " به همانجا كه مرا فرستادی " .
- " پس سلام مرا به پدر و مادرم برسان " .
- " من از راه جهنم نمیروم " .
ابن الرومی به خانه خويش رفت و به معالجه پرداخت ، ولی معالجهها
فائده نبخشيد . بالاخره با شمشير زبان خويش از پای در آمد